Η Επιστροφή Του Τεμπέλη Δράκου

τραγουδοποιός Γιώργος Χατζηπιερής και οι εξαίρετες ενορχηστρώσεις του πιανίστα και συνθέτη Μάριου Τακούσιη μού έχουν χαρίσει ένα από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ παιδικού τραγουδιού, τον Τεμπέλη Δράκο. Έτσι μου γεννήθηκαν μεγάλες προσδοκίες με το που έφτασε στα χέρια μου η νέα τους δουλειά Η Επιστροφή Του Τεμπέλη Δράκου, κυρίως λόγω του αρκετά υψηλού επιπέδου της προαναφερόμενης κυκλοφορίας. Τελικά όμως έμεινα με την εντύπωση πως το κύριο σημείο σύνδεσης των δύο αυτών δίσκων είναι ο παρεμφερής τίτλος. 

Από την πλευρά πάντως του στίχου, συνεχίζεται και στην Επιστροφή Του Τεμπέλη Δράκου η ευρηματική οδός για την εξερεύνηση της παιδικότητας από τον Γιώργο Χατζηπιερή. Αλλά δεν λείπουν οι εμμονές σε παρόμοια θέματα: για παράδειγμα ο ρόλος της τροφής (“Ο Ασπροδόντης Καρχαρίας”) και των γλυκών (“Ο Παγωτατζής”), όπως βέβαια και η προσωποποίηση των φαγητών: εκεί π.χ. που στον Τεμπέλη Δράκο είχαμε την πατάτα, εδώ έχουμε τη “Nτομάτα Kαμικάζι”. Εμμονές οι οποίες δεν προχωρούν κάποια βήματα παραπέρα τον στίχο. Να μην αναφερθώ δε στις πολυειπωμένες περιγραφές του ζωικού βασιλείου, που και εδώ έχουν την τιμητική τους (“Το Άσπρο Γουρουνάκι”, “Ήταν Ένας Ποντικός”), τόσο όμως έχουν κουράσει το ελληνικό παιδικό τραγούδι. Τρανή εξαίρεση το εκπληκτικό “Για Τον Πατέρα”, όπου περιγράφεται εξαιρετικά πειστικά η σχέση κόρης και πατέρα. Δυστυχώς το τραγούδι θάβεται από την άνευρη ερμηνεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη αλλά και εξ’ αιτίας της φτώχειας της μελωδίας. Κρίμα.

Μουσικά τώρα, μέχρι και το 10^ο κομμάτι, η δουλειά φαίνεται κάπως πρόχειρη και υποχωρούσα σε ευκολίες και μελωδικές καρικατούρες (για παράδειγμα, το quasi ρεμπέτικο “Η Ντομάτα Καμικάζι” και το quasi country-latin “O Κόκορας Ξυπνάει”). Αλλά ο Χατζηπιερής μας φυλάει τα καλά για το τέλος. Στα “Αόρατες Σκιές”, “Αχ Μελισσούλα”, “Στου Καινούργιου Χρόνου Την Αυλή”, “To Δέντρο” και στο “Νανούρισμα Της Πεταλούδας”, η μελωδία πετυχαίνει να αναδείξει τους καλούς στίχους γύρω από τις φοβίες, την απώλεια, τη νέα αρχή, τη συλλογική προσπάθεια και τη γαλήνευση ψυχής και σώματος. Ολοκληρωμένα τραγούδια, τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με την προηγούμενη μετριότητα. Η ενορχήστρωση πάλι θα μπορούσε νομίζω να είναι πιο τολμηρή και πλούσια. Βέβαια εδώ η πρώτη ύλη υπήρξε φτωχή, επομένως δεν ξέρω πόσα περιθώρια μπορεί να είχε ο ενορχηστρωτής.

Επίσης, η παιδική χορωδία της Νέας Γενιάς Ζηρίδη αποδείχθηκε μετριότατη. Δυστυχώς, στην παρούσα τουλάχιστον φάση της, χαρακτηρίζεται από τονική αστάθεια και έλλειψη ομοιογένειας. Δεν μπορεί έτσι, κατά τη γνώμη μου, να βοηθήσει κανένα μουσικό έργο αξιώσεων. Όσον αφορά γενικότερα στις φωνητικές συμμετοχές στο άλμπουμ, που δεν είναι και λίγες, κορυφαίος αναδεικνύεται ο Δώρος Δημοσθένους στο “Αόρατες Σκιές”, συμπαθητική η Μελίνα Κανά στο “Αχ Μελισσούλα”, αρκετά εκφραστικός ο Σαββόπουλος στο “Στου Καινούργιου Χρόνου Την Αυλή” και οι Φοίβος Δεληβοριάς και Αλκίνοος Ιωαννίδης στο “Δέντρο”. Οι υπόλοιπες συμμετοχές των ιδίων ή και άλλων δεν μπορούν να ανεβάσουν το υπάρχον υλικό και μάλλον περνούν αδιάφορες.

Αν υπάρχει λοιπόν ένα βασικό χαρακτηριστικό στην Επιστροφή Του Τεμπέλη Δράκου, είναι το ετεροβαρές και η ανισομέρεια. Για αυτό και το όλο αποτέλεσμα δεν ξεπερνάει τελικά τη μετριότητα. Ο δράκος δεν έπρεπε – σώνει και καλά – να επιστρέψει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.